(ur. 1 stycznia 1936 w Falenicy, zm. 21 marca 1992 w Warszawie)

 

Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, u prof. Bohdana Lacherta: dyplom uzyskał w 1959 roku. W latach 1957–1968 zajmował się krytyką[1], publikując m.in.: w „Przeglądzie Artystycznym”, „Przeglądzie Kulturalnym”, „Polsce”, „Więzi”, „Ty i Ja”, a w latach 1959–1966 we „Współczesności”. W 1968 roku zerwał z działalnością krytyka sztuki na rzecz własnej twórczości. Pod koniec lat osiemdziesiątych prowadził pracownie rysunku na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Laureat w 1991 roku prestiżowej nagrody Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku. Prace artysty znajdują się w kolekcjach muzealnych i zbiorach prywatnych w kraju i za granicą[2].

Artysta prowadził studia nad kaligrafią chińską. Fascynację chińskim pismem zauważa się w jego malarstwie. Poprzez specyficzne, bliskie chińskiemu, pojmowanie roli kreski, oraz posługiwanie się w obrazie z funkcjonującym w estetyce i filozofii Chin pojęciem pustki jako znaku wśród znaków[2].

W 1992 roku ustanowiono Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Jerzego Stajudy[3].

W kwietniu 2009 roku w Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha” w Krakowie została zorganizowana wystawa obrazów, akwareli i rysunków Stajudy.

Był miłośnikiem i znawcą muzyki; dobrze grał na fortepianie. We wstępie do katalogu wystawy z 1988 roku napisał: „Ważna jest dla mnie muzyka. Może ważniejsza niż malarstwo