Maciej Świeszewski

(ur. 27 czerwca 1950 w Sopocie)

W latach 1969-75 studiuje na Wydziale Malarstwa PWSSP w Gdańsku w pracowni profesora Jacka Żuławskiego. Rok 1974 spędza w Nowym Jorku gdzie poznaje burzliwie rozwijającą się światową sztukę współczesną. Dyplom z malarstwa broni z wyróżnieniem w roku 1976. Następnie podejmuje pracę na uczelni jako asystent - najpierw u prof. Maksymiliana Kasprowicza, potem u prof. Jerzego Zabłockiego. W 1982 wyjeżdża na stypendium British Council do Londynu. Angielska stolica staje się dla niego kopalnią doznań intelektualnych i artystycznych. Poznaje wielu cenionych artystów polskiej emigracji i zagranicznych z Francisem Baconem na czele.
W 1984 wyjeżdża do Paryża, gdzie pracuje przy renowacji obrazów wielkich malarzy francuskich XIX wieku w Luwrze. Poznaje tam wybitnych polskich artystów Józefa Czapskiego oraz Jana Lebensteina. W 1990 na zaproszenie Güntera Grassa zostaje członkiem Zarządu Fundacji
im. Daniela Chodowieckiego w Berlinie w Akademie der Künste.
W latach 1990–1993 pełni funkcję dziekana Wydziału Malarstwa i Grafiki na gdańskiej ASP. W 1994 otrzymuje tytuł naukowy profesora. W 1997 zostaje wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych Zachęta. Od 1999 działa w Radzie Programowej PGS w Sopocie. W roku 2000 uzyskuje stanowisko profesora zwyczajnego. Całe życie zawodowe pozostaje związany z Akademią Sztuk Pięknych w Gdańsku. Od lat z dużym zaangażowaniem prowadzi Katedrę Malarstwa, a jego studenci zdobywają międzynarodowe wyróżnienia.

Od nas

Świeszewski, prof. ASP, artysta określany przez krytyka Newsweek’a Richarda Dornmberga jako jeden z pięciu przyciągacych uwagę artystów Europy Wschodniej. Obrazy Macieja Świeszewskiego to najczęściej prace wielkoformatowe, gdzie odbywa się projekcja cierpienia, dominują kształty humanoidalne, nastrój obrazów staje się często psychodeliczny. Następuje transformacja form roślinnych w ludzkie. Podobne rozwiązania wprowadzało później wielu polskich artystów, np. Jan Jakub Ziółkowski. Jednak to „Ostatnia Wieczerza” stała się najważniejszym obrazem i zarazem najbardziej kontrowersyjnym w jego dorobku. Malarz sportretował znane postaci z życia publicznego w roli apostołów Jezusa. Przekaz dzieła wydaje się niejednoznaczny, z wyraźną chęcią do prowokacji i dezorientacji skierowanej w kierunku odbiorców. Ogromnych rozmiarów dzieło, wymagające wielu lat pracy, natrafiło zarówno na słowa uznania jak i na ostre ataki krytyki zarówno ze strony „Świata polityki” i „Świata kultury”. Powstały skrajnie odmienne opinie na temat jego rangi artystycznej. Powstanie dzieła, zostało uznane przez Tygodnik POLITYKA za jedno z 10 najważniejszych wydarzeń artystycznych 30-lecia (1992-2022) w Polsce. Obraz był prezentowany w Królewskim Muzeum Sztuki w Brukseli. Miał reprezentować polską kulturę w pawilonie polskim na wystawie „Ekspo” w Mediolanie, transport został nagle odwołany. Płótno nie znalazło się w miejscu, gdzie znajduje się słynna „Ostatnia Wieczerza Leonarda da Vinci. Teraz, najnowsze obrazy malarza mają szansę przebić się do kultury światowej poprzez ich zagraniczne prezentacje. Są to ekspresyjne i surrealistyczne kreacje artystyczne, labirynty napięć emocjonalnych pełnych form amorficznych przeradzających się w kształty organiczne i humanoidalne. Tkanka obrazów czasami wykazuje cechy ożywione lub odradza się do życia, innym razem elementy „labiryntu” zastygają w martwych, dramatycznych pozach. Artysta ukazuje nieuchronny proces „korodowania życia”, i zarazem odradzanie się materii w innej nowej postaci.